از ری تا کوفه

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «صبح‌توس»؛ به نقل از «فارس»؛  نیاز گلی: خیمه‌ای به رنگ سبز بر بلندترین طاق بازار 500 ساله ری برپا شده و چهارپایه‌ای در زیر خیمه درست در وسط چهارسوق بازار که مداحان نوبت به نوبت بر بالای آن می‌روند و ذکر مصیبت می‌خوانند.

این خیمه‌ سال‌هاست که شاهد روضه‌خوانی‌ برای نخستین شهید کربلاست که در روز عرفه به شهادت رسیده است؛ دورتادور خیمه عکس‌های مداحان مرحوم چهارپایه‌خوان نصب شده؛ روضه‌خوان‌هایی که با فرا رسیدن شب‌های مسلمیه طبق رسم «حاج مرزوق کربلایی» در سوگ سفیر کوفه 3 شب روضه‌خوانی می‌کردند اما امروز قاب عکسشان تماشاگر مداحان پیر و جوانی است که این رسم دیرین را در زیر طاق آجرهای چینی بازار ری حفظ کرده‌اند.

شب‌های ششم، هفتم و هشتم ذی الحجه هیأت‌ها از نقاط دور و نزدیک پایتخت، خود را به قرار عاشقی می‌رسانند؛ امسال هم آمدند به رسم 130 سال گذشته، آمدند و 3 شب در زیر خیمه سبز مسلمیه بر روی چهارپایه رفتند و روضه خواندند.

شب اول از مصائب امام محمد باقر(ع) که خود به روضه‌خوان کربلا مشهور است، گفتند و اشک ریختند و سینه سبک کردند.

هرکدام از هیئت‌ها که به چهار سوی بازار می‌رسد ۱۰ دقیقه فرصت دارد تا با سوز ناله‌هایش دل‌ها را کربلایی کند؛ هیأت‌ها دسته دسته از میدان شهرری وارد خیابان حرم می‌شوند و سینه زنان و زنجیرزنان خود را به بازار حضرتی می‌رسانند؛ برای اینکه جمع عزاداران به صورت یک دست نوحه خوانی کنند یک نفر اشعار را روی تابلو نوشته و بالای سر نگه می‌دارد تا همه بتوانند یک‌صدا شوند. 

وقتی نوحه خوان، در چهارسوی بازار حرم بر روی چهارپایه شروع می‌کند به روضه خوانی، نفس در سینه زائران حبس می‌شود. آنوقت است که همه عزاداران نجواکنان با مداح هم کلام می‌شوند و سوز داغ شهادت مسلم بن عقیل و روایت عهدشکنی کوفیان؛ چشم‌ها را بارانی و مراسم سینه زنی را سنگین و سنگین‌تر می‌کند. 

طاق‌های آجری این بازار قدیمی شاهدند که مردم ری مهمان‌نوازند. و اگر نبودند در 1400 سال پیش تا سفیر حسین بن علی(ع) را در پناه خود بگیرند؛ امروز با قلب‌هایی محزون و غمگین، از عزادارن غریب کوفه میزبانی می‌کنند؛ به یاد شب‌هایی که مسلم در کوچه‌های کوفه تنها مانده و می‌گوید «کوفه میا حسین جان».

مردم ری از مدت‌ها پیش در تدارک‌اند تا از میهمانان مسلمیه پذیرایی کنند؛ دور تا دور میدان شهرری موکب‌های پذیرایی برپا کرده‌اند. طوری که به هنگام ورود به میدان قبل از هر چیزی پیاده روی اربعین و موکب‌هایش را در ذهن‌ها تداعی می‌کند. از آبمیوه و شربت گرفته تا چای تلخ عراقی در یک سمت و انواع غذاهای نذری در سمت دیگر از اذان مغرب تا پاسی از شب پذیرای زائران و عزادارن است.

میزبانی مردم ری همیشه زبانزد بوده، همانگونه که سفیر امام هادی(ع) «حضرت عبدالعظیم حسنی(ع)» را همچون نگینی گران‌بها در پناه خود حفظ کردند و اکنون بارگاه نورانی و ملکوتی این سید عالیقدر در قبله تهران پناه و ملجا مردم پایتخت است و در یک قرن گذشته در شب‌های مسلمیه میعادگاه عاشقان حسینی بوده است.

مسلمیه و چهارپایه خوانی فقط یک رسم دیرین نیست. حرف‌ها دارد برای گفتن. نشانه‌ها در خود دارد، در این شب‌ها «کربلای ایران» شده مرکز ثقل و نقطه اتحاد هزاران نفر از پیر و جوان با قومیت‌های مختلف از کرد و لر و ترک تا هیأت‌های شهرهای مختلف مقیم در تهران، که چراغ این آیین کهن را روشن نگه داشتنه‌اند.

شب‌های مسلمیه بارگاه ملکوتی حضرت عبدالعظیم(ع) مملو از عاشقانی است که خود را به کربلای ایران رسانده‌اند تا در این برهه از زمان با طنین «لبیک یا حسین» ندای «هل من ناصر ینصرنی» حضرت سیدالشهدا(ع) را پاسخ دهند.

ساعت از یک شب گذشته و دسته‌های عزاداری همچنان در حال ورود به حرم سیدالکریم هستند. پس از چهارپایه‌خوانی و «دودمه‌خوانی» در زیر سقف آجری بازار صفوی‌ها، هیأت‌ها به صورت منظم و پشت سر هم در صحن اصلی حرم چرخيده و مداحان هر هيأت با حضور در مقابل «سن» به عزاداری می‌پردازند و سپس از درب ديگر خارج می‌شوند. 

از استقبال باران گرفته تا وزش نسيم شبانگاهی، از رقص بيرق‌های حسينی در گوشه و كنار صحن تا سرگردانی دود اسپند در فضای عطرآگين حرم، از لرزش شانه‌های پيرمردان و اشک‌های جوانان، از زمزمه «يا حسين‌» و فریاد «وا مسلما» جلوه‌های زیبایی از شب‌های مسلميه در کربلای ایران بودند.

امسال مراسم مسلمیه با شعار «سفیر ولایت، شهیدان خدمت» برگزار ‌شد و در روضه‌ها و نوحه‌ها یاد شهدای خدمت و به ویژه رئیس جمهور شهیدمان را گرامی داشتند به خصوص که یادگارانی از شهدای خدمت «شهید حسین امیرعبداللهیان» و «شهید سیدمهدی موسوی» در آستان مقدس آرمیده‌اند و در کنار شهدای مدافع حرم «وحید زمانی‌نیا»، «سیدمهدی جلادتی» و « سعید آبیار» زینت بخش حرم مطهر و مسلمیه 1403 شده‌اند.

عقربه‌های ساعت حرم در بلندای گنبد آستان مقدس ۳ نیمه شب را نشان می‌دهد عزاداران در لحظات واپسین مراسم ندای «وا مسلما» سرمی‌دهند و یکی از خواسته‌های پایانی او را که خواست به امام حسین(ع) خبر دهند به کوفه نیاید، دم می‌گیرند و می‌خوانند «حسین میا به کوفه/ کوفه وفا ندارد/ کوفی بی‌مروت/ شرم و حیا ندارد».

انتهای خبر/