«آیت‌الله‌ها و مجاهدانِ ایستاده»

به گزارش پایگاه خبری «صبح توس»، در یک‌ماه گذشته بزرگ‌ترین و باشکوه‌ترین اتفاقات عالم در دل تلخ‌ترین حوادث دنیا رقم خورد؛ مقاومت و رشادت ملتی مظلوم و مقتدر از یک طرف و خروش و حق‌خواهی ملت‌های آزاده‌ی عالم از طرف دیگر، صحنه‌هایی ناب و پرغرور و آخرالزمانی را رقم زد.   اما در چند روز گذشته حادثه‌ای رقم خورد که به اذعان بعضی رسانه‌ها، چند میلیارد انسان را به خود مشغول کرد؛ «سخنرانی سیدحسن نصرالله.»   امواج این سخنرانی به سرعت از کشورهای عربی و اسلامی گذشت و مردمان زیادی در کشورهای غیرمسلمان را به خود مشغول کرد.   قصه به اینجا ختم نشد؛ تحلیل‌ها و تولیدات رسانه‌ای چندمیلیونی پیرامون این واقعه تاکنون ادامه دارد تا «سیدحسن» کماکان یکی از خبرسازترین رهبران سیاسی- مذهبی جهان باشد.   سؤال اساسی این است که علی‌رغم جنگ تمام‌عیار رسانه‌ایِ جبهه‌ استکبار علیه اسلام، به‌ویژه مکتب تشیع، این حجم از توجه عالمیان به یک «روحانی شیعه» چگونه تحلیل می‌شود؟   در این دو سه روز تحلیل‌های فراوانی پیرامون عقلانیت، کیاست، شجاعت و جامع‌نگری او در این سخنرانی بیان شد؛ اما در این نوشته می‌خواهیم به مهم‌ترین دلیل اشاره کنیم.   حاج‌قاسم عزیز گفت: «من در جایگاهی نیستم تعیین مقام فقهی کنم برای کسی؛ اما او[سیدحسن نصرالله] «آیت‌الله» است، چون خیلی از نشانه‌های آیت‌الله را در مقابل دشمنان خدا دارد؛ او «آیت‌اللهِ ایستاده» در مقابل دشمنان خداست و آیتِ الهی است.»   یکی از دلایل اصلی و بلکه اصلی‌ترین دلیل در عزیز شدن انسان‌ها در مکتب شیعه، میزان «قیام» آنان در راه خداست و این محقق نمی‌شود مگر با تبعیت محض از «ولی‌ جامعه»؛ این دقیقاً همان چیزی است که باعث عزیز شدن فوق‌العاده‌ «حاج‌قاسم» هم شد.   مرحوم علامه مصباح یزدی که در چند سال اخیر قیام‌کننده‌ترینِ علما علیه اسلام آمریکایی و در عین‌ حال از تابع‌ترین آیت‌الله‌ها نسبت به «ولی‌ جامعه» بود، می‌گوید: «من با محبت سیدحسن نصرالله، به خدا تقرب می‌جویم و امیدوارم این حب سبب نجات من در روز قیامت باشد!» ایشان دلیل این محبت را «تبعیت کامل سیدحسن نصرالله از ولایت فقیه» می‌دانست.   حال دوباره به سخنرانی اخیر «سیدمقاومت» نگاه کنید؛ درست مثل سلوک چندین‌ ساله‌اش، آیا در آن ذره‌ای اختلاف با مبانی فکری و عملیِ «ولی» می‌بینید؟!   مقدمات ظهور با «آیت‌الله‌ها و مجاهدانِ ایستاده» به سرانجام می‌رسد؛ ایستاده پای کار «ولی».   انتهای پیام/4004