سه روایت کوچک از یک مرد بزرگ

به گزارش خبرنگار گروه سیاسی پایگاه خبری تحلیلی «صبح توس»؛ 35 سال می‌گذرد اما هیچ‌گاه یکشنبه 14 خردادماه سال 1368 از اذهان مردم پاک نمی‌شود چرا که این روز برای انقلاب اسلامی و ملت ایران، تلخ‌ترین و غم‌ انگیزترین روز بود که نه یک کشور، بلکه یک جهان را داغدار کرد و به سوگ نشاند.

 ساعت 7 صبح بود که خبر رحلت بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، توسط محمدرضا حیاتی خوانده شد و گفت: «بسم‌الله الرحمن الرحیم. انا لله و انا الیه راجعون. روح بلند رهبر کبیر انقلاب، حضرت امام خمینی(ره) به ملکوت اعلا پیوست.»

رحلت امام خمینی(ره) داغی بود که بر دل نشست، داغی که هیچ‌گاه سرد نشد و فرو ننشست تا جایی که پس از گذشت 35 سال از عروج ملکوتی امام راحل(ره) وقتی در حضور عاشقانش از ۱۴ خرداد ۶۸ حرفی به میان می‌آید بغض و اشک درچهره‌ها ظاهر می‌شود. 

در آستانه نیمه خرداد داغ دل مسلمانان جهان تازه می‌شود و ما نیز به همین مناسبت با سه تن از جوانان مبارز آن روزها به گفتگو پرداختیم.

محسن رفیق‌دوست، اولین وزیر سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران 

شب رحلت امام خمینی(ره)، از ساعت 8 به بعد که مشخص بود آخرین ساعات عمر ایشان است فضای سنگینی بر بیمارستان حاکم بود به گونه‌ای که هیچ‌کس با دیگری صحبت نمی‌کرد و همه مغموم و گرفته بودند.

لحظه‌های آخر عمر امام خمینی(ره)، مرحوم حاج احمد آقا آمدند و گفتند که پزشکان دیگر از حیات امام دست شسته‌اند، پس برویم با امام خداحافظی کنیم.

صفی بسته شد و گروه گروه برای وداع با رهبر کبیر انقلاب وارد اتاق می‌شدیم، من نیز وارد اتاق شدم و به پای امام بوسه زدم.

20 دقیقه‌ای افکارم در اختیار خودم نبود و گوشه‌ای نشسته بودم و به پهنای صورت اشک می‌ریختم، البته من تنها این‌گونه نبودم، همه افرادی که آنجا حاضر بودند حال مرا داشتند چرا که هیچ کس باور نمی‌کرد که رهبر کبیر انقلاب دنیا را وداع گفته و از دنیا رفته باشد.

آن شب بدترین شب زندگی من بود، هیچ‌گونه نمی‌توانستم خود را تسلی دهم اما به ناچار صبر پیشه می‌کردم و در سوگ امام اشک می‌ریختم بلکه دلم کمی آرام گیرد.

قرار شد فردا خبر ارتحال امام را به مردم اطلاع دهیم و همه این را خوب می‌دانستیم که ایران یکسره عزادار و سیاه پوش رهبر فقیدشان خواهد شد.

من در روز 12 بهمن ۱۳۵۷ و در بدو ورود امام خمینی(ره) به ایران راننده خودرو ایشان بودم و مردم و مستقبیلن را به چشم دیده بودم لذا احتمال می‌دادم که در مراسم تشییع ایشان حداقل 6 میلیون نفر حاضر شوند اما در آن روز سخت که ما باید با امام‌مان وداع می‌کردیم بیش از 8 میلیون نفر از سراسر ایران و حتی گوشه گوشه جهان آمدند و این نشان دهنده محبوبیت امام خمینی(ره) و نفوذ آرمان‌های ایشان در سراسر جهان بود.

حسن هانی‌زاده، مسئول دفتر ایرنا در دمشق(در زمان ارتحال امام)

وقتی حضرت امام خمینی(ره) حال‌شان بد شد و گزارش‌های جسته و گریخته به ما می‌رسید که پزشکان قطع امید کرده‌اند، ایرانیان مقیم سوریه و به ویژه اعضای سفارت و نهادهای ایرانی در سوریه بسیار نگران بودند لذا به سمت سفارت حرکت کردیم. خاطرم هست که در طول راه با آیت‌الله محمدحسن اختری، سفیر وقت ایران در سوریه در مورد این‌که آیا امام فوت کرده‌اند یا نه گفتگو می‌کردیم.

حدود ساعت یازده شب بود که گزارش رسید امام رحلت کردند و همین امر موجب افزایش نگرانی‌ها شد و حال همه ما به شدت بد شده بود و حزن و اندوه بسیاری بر روی سینه‌مان سنگینی می‌کرد.

 صبح روز بعد خبر منتشر شد و همه در محل سفارت اجتماع کردند و ما برای پذیرایی از مردم و قشرهای مختلف سوریه که برای تسلیت به سفیر و ارکان سفارت مراجعه می‌کردند آماده شدیم. از همان ساعات ابتدایی دیدارها آغاز شد و دانشجویان خارجی، شخصیت‌های خارجی، هیئت‌های فلسطینی و ... برای عرض تسلیت به سفارت ایران آمدند.

در همان روز که خبر رحلت حضرت امام منتشر شد پیرمردی حدوداً صد ساله توسط نوه‌هایش در حالی که او را بر روی صندلی مخصوصی حمل می‌کردند برای عرض تسلیت به سفارت آمد. از آنجا این نکته بسیار در ذهنم ماندگار شده است که نوه‌های این پیرمرد اذعان می‌کردند که او بعد از چهل سال از حلب خارج شده است.

حافظ اسد، رئیس جمهور سوریه نیز برای نخستین بار وارد سفارت ایران شد و دفتر یادبود را امضا کرد. در همان زمان آقای حافظ اسد جمله‌ای گفت که بسیار تاریخی و بسیار مهم است. او خطاب به سفیر و اجزای سفارت گفت که من دیشب بعد از شنیدن خبر رحلت حضرت امام تا صبح نخوابیدم اما همین که خبر انتخاب آیت‌الله خامنه‌ای را به عنوان رهبر جدید انقلاب از سوی مجلس خبرگان رهبری شنیدم، یک نفس راحت کشیدم و احساس کردم که انقلاب آسیب نخواهد دید. 

آن فراز از تاریخ نشان می‌دهد که جایگاه ایران، جایگاهی بسیار ممتاز نزد ملت‌های مسلمان منطقه به ویژه سوریه بود چرا که امام راحل مسئله فلسطین را در حقیقت جزو اولویت‌های سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران اعلام کردند لذا حتی افرادی که با ایران زاویه داشتند نیز از رحلت حضرت امام متاثر شدند و جنبش‌های مختلف اسلامی و علمای مختلف شیعه و سنی در سوریه به سفارت مراجعه کردند و تسلیت گفتند و این نشان دهنده این است که شخصیت امام خمینی(ره) شخصیتی بسیار بارز در میان ملت‌ها و مسلمان جهان بود.

صدیقه قنادی، مبارز انقلابی

امام خمینی(ره) بیمار بودند و ما خودمان را برای شنیدن خبر ارتحال امام آماده کرده بودیم با وجود این اغلب مردم به ویژه زنان در حسینیه‌ها و مساجد مراسم دعا، تضرع و ختم داشتیم و همواره به خدا توسل می‌کردیم تا امام‌مان، این بزرگ مرد تاریخ را صحیح و سالم به ما بازگرداند.

زمانی که خبر رحلت امام را شنیدیم همه ما از خود بی خود شدیم و بی اختیار بر سر و سینه می‌کوبیدیم. من در هیچ حادثه‌ای ئر زندگی‌ام هیچ‌گاه این چنین بی‌تاب و بی‌قرار نشده و عنان از کف نداده بودم.

مردم همه به خیابان‌ها ریختند و ما نیز به خیابان آمدیم چون همه ما در بهت بودیم و نمی‌دانستیم چه باید بکنیم، آخر انقلاب پدرش و بنیانگذارش را از دست داده بود و ما نیز همچون یتیمانی بودیم که به سوگ نشسته‌اند.

اعلام کردند که مراسم وداع با پیکر امام در مصلا برگزار می‌شود، همه به آنجا رفتیم. پیکر امام را در یخچال و سردخانه‌ای با محفظه شیشه‌ای قرار داده بودند و انبوهی از مردم آمده بودند تا آخرین وداع را با امام راحل انجام دهند.

همسرم که جانباز هستند در روز تشییع امام بیهوش شدند و بر روی دست مردم ایشان را بلند کرده بودند و این تصویر بسیار منعکس شده بود.

هوا در نیمه خرداد ماه بسیار گرم بود اما داغی که بر دل‌ها نشسته بود بسیار سنگین بود و موجب شده بود مردم بی توجه به سختی‌ها و مشقت‌ها در مراسم تشییع و وداع با امام شرکت کنند.

خبر رحلت امام بدترین خبری بود که به ما رسیده بود اما زمانی که خبر رسید که آیت‌الله خامنه‌ای به عنوان رهبر انقلاب برگزیده شدند، آرامش و تسلی یافتیم چرا که می‌دانستیم خط و راه امام ادامه خواهد یافت.

و به حق باید گفت پس از گذشت 35 سال، خط امام، با رهبری حضرت آیت‌الله خامنه‌ای ادامه داشت و دارد و خواهد داشت ان‌شاءالله.

انتهای خبر/