حال و هوای حرم مطهر امام رضا (ع) در روز عرفه‌

به گزارش پایگاه خبری صبح توس؛ حال و هوای حرم مطهر و عطر نوای یا ربنا یا ربنا اغفرلنا ذنوبنای دل‌های شکسته در روز عرفه؛ عرفه است و نوای دلنشین «اَنْتَ الّذی»ها و اعتراف«انا الّذی» هایمان آسمانیان و زمینیان را مدهوش کرده است تا صحرای عرفات قلوبمان، بهشتِ عرفه شود. امروز در گوشه گوشه صحن‌ها و رواق‌های امام رئوف زمزمه عارفان پیچیده است. در لحظه لحظه‌های قرائت دعای عرفه،فرشتگان هم با نوای یا رب یا رب زائران همراه شده‌اند و دارند در کنار آن‌ها ذکر یا رب می‌گویند و زمین و آسمان را به هم گره می‌زنند. امروز ملائک حامل توبه‌ها و آرزوهای فراوانی هستند و در این گوشه از بهشت چه دل‌هایی که با گوشه‌ چشم ترشان حاجت روا به خانه می‌روند و چون پرنده‌ای سبکبال این بهشت رضوی را ترک می‌کنند. حرم مطهر امام هشتم در مبارک، هنگامه عرفه، با عرفات هم نوا شد ه و برای کسانی که در این مکان مقدس حضور دارند و زائر حریم رضوی هستند خواندن این دعا در این بارگاه زیبا، همیشه خاطره انگیز و به یاد ماندنی است. اینجا، در قبله‌گاه مشتاقان آل محمد(ص) غوغایی دیگر برپاست...   زائران و مجاوران کوی امام رضا(ع) با پای جان از گوشه‌گوشه ایران خود را رسانده‌اند، پیر و جوان، زن و مرد، همه و همه از قافله عشق جا نمانده‌ و از مسافت‌‌های دور و نزدیک از ساعت‌ها قبل خود را به این حریم ملکوتی رسانده‌اند. امروز در گوشه گوشه صحن‌ها و رواق‌های حضرت، لبها ترنم با طراوت دعا به خود گرفته و چشم ها امان خود را از بارش توبه، از دست داده اند. دلها بیقرار فرازهای دعای عرفه و حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) شده است.... روز شیدایی اهل طاعت فرا رسیده تا عارفانه سرود بندگی بخوانند و عاشقانه نجوای بندگی سر دهند تا با نوای استغاثه و استغفار، نفس اماره را به مسلخ‌ برند و پاک و مطهر در حریم قربان پا بگذارند... می گویند؛ وقتی امام حسین(ع) به فرازهایی پایانی دعای عرفه رسیدند اشک از دیدگان مبارکشان جاری شد و در حالی که دم دمای غروب بود آخرین فراز‌های این دعا را قرائت کردند و با صدای بلند خداوند را با این عبارتها صدا زدند: «..ای خدایی که بندگانت را به یاد می آوری پیش از آنکه دیگران از آنها یادی کنند.ای خدایی که آغازگر هر بخشش و احسانی قبل از آنکه عبادت‌کنندگان رو به سوی تو آورند.   بخشنده و عطا کننده ای، پیش از آنکه خواهندگان از تو بخواهند و چه شگفت است این که بسیارمی بخشی... دعا به این فراز می‌رسد «بذنوبی فلا تَفضحنی و به سریرتی فلا تُخزنی» دل‌های زائران تکان می‌خورد و از پی آن اشک‌ها سرازیر... اینجا میعادگاه عاشقان و حریم مقدس رضوی است و ثانیه‌های ناب عاشقی از پی هم می‌دوند، ناله‌ها پرسوزتر و دیدگان بارانی‌تر می‌شود... عطر نوای یا ربنا یا ربنا اغفرلنا ذنوبنای دل‌های شکسته یکبار دیگر به صحن و سرای امام رئوف(ع)، رنگ و بوی اجابت می‌دهد... «یا من قل له شکری فلم یحرمنی»، با کوه عصیان آمدم، با چشم گریان آمدم...عمرم شده صرف گناه، اما پشیمان آمدم...   نوای یا رب یا رب زائران بلندتر به گوش می‌رسد ،اکنون طلایی‌ترین فرازهای دعا رسیده‌ است... در این فراز پایانی امام حسین(ع) از خدا چه می‌خواست که با چهره‌ای به پهنا اشک‌آلود، سر به آسمان رو به معشوق حقیقی‌اش با صدایی بلند فریاد می زد اگر به من عطایش کنی، باکم نیست که چه از من دریغ خواهی کرد و اگر آن را دریغ کنی، هرچه عطا کنی برایم سودی نخواهد داشت؟! و آن طلب چیزی نیست جز «فکاک رقبتی من النار»... انتهای پیام/