معلم کم‌بینا، عصای دست نابینایان

سیده ‌طاهره پورنقی یکی از معلم‌های کم‌بینای مدارس ویژه نابینایان در گفتگو با خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «صبح توس»؛ با بیان اینکه با تمام مشکلاتی که بر سر راه خود دارم، علاوه بر شغل مقدس دبیری، یک همسر و مادر هم هستم، اظهار داشت: در کنار فعالیت‌های آموزشی و تربیتی، موفق به کسب مدال‌هایی در مسابقات شنای بانوان نابینا و کم‌بینا شده‌ام و حدود ۱۰ سال است که به عنوان نایب‌رئیس هیئت ورزش‌های نابینایان و کم‌بینایان خراسان رضوی مشغول به خدمت هستم.

وی با اشاره تلخی و شیرینی‌های کار معلمی و محدودیت‌های معلولیت می‌پردازد، خاطرنشان کرد: من در دوران تحصیل با مشکلات فراوانی روبه‌رو بودم؛ چرا که هم وضعیت آگاهی جامعه نسبت به افراد کم‌بینا بسیار ضعیف بود و هم امکانات تحصیلی برای این افراد وجود نداشت، اما در نهایت با رتبه عالی در مقطع کارشناسی و کارشناسی‌ارشد رشته دبیری زبان و ادبیات عرب در دانشگاه فردوسی پذیرفته شدم.

پورنقی در ادامه تصریح کرد: از آنجایی که رشته من دبیری زبان و ادبیات عرب بود، باید هم‌زمان با تحصیل به آموزش‌وپرورش هم تعهد کاری می‌دادم که البته گذراندن این مرحله به‌خاطر نگاه ویژه‌ای که جامعه نسبت به افراد کم‌بینا داشت و عدم باورمندی به اینکه فردی با مشکل بینایی بتواند یک معلم موفق باشد، خیلی سخت بود.

نگاه اشتباه جامعه مانع پیشرفت معلولین توانمند

وی با تأکید بر اینکه نگاه‌های اشتباه جامعه مانع استخدام و موفقیت افراد فرهیختهٔ نابینا و کم‌بینا می‌شود، اذعان کرد:  نگاه و باور افراد جامعه به‌ویژه تحصیل‌کردگان هنوز به معلولین مثبت نیست و این باید تغییر کند.

پورنقی با جامعه را تعیین‌کننده میزان محدودیت‌های معلولین دانست و عنوان کرد: یک جامعه می‌تواند این محدودیت را شدیدتر و یا کمتر کند و درک افراد دارای معلولیت خیلی هم سخت نیست فقط کافی است شما مدتی خودتان را جای آنها بگذارید.

وی در ادامه تشریح کرد: دوست دارم مردم جامعه بدانند که جامعه معلولین هم مانند جامعه عادی دارای افراد مختلف با توانایی‌های متفاوت است؛ ناعادلانه است که به همهٔ این جامعه به عنوان یک جامعه ضعیف نگاه کنیم.

وی افراد جامعه را بسیار مهربان خواند و اظهار کرد: اما آگاهی اجتماعی در باور به معلولین و در برخورد با افراد دارای معلولیت، با سر حد مطلوب بسیار فاصله دارد.

عدم تناسب فضای شهری با وضعیت معلولین

پورنقی با گلایه‌مندی از عدم مناسب‌سازی فضای شهری برای نابینایان، تأکید کرد: افراد نابینا و کم‌بینا در ایاب‌وذهاب مشکل دارند مخصوصاً اگر بخواهند از حمل‌ونقل عمومی استفاده کنند؛ در مورد کارهای اداری و رسیدگی به امور خارج از منزل نیز مشکلات زیاد است؛ زیرا فضای شهر مناسب‌سازی نشده است.

وی تصریح کرد: ساخت‌وسازها، پارک ماشین‌ها در پیاده‌رو، پستی و بلندی پیاده‌روها، نامشخص بودن  مسیرها و عدم توجه مردم به عصای سفید هنگام عبور از خیابان از جمله دیگر مشکلات نابینایان است.

پورنقی در پایان عنوان کرد: با وجود گذشت سال‌ها هنوز از تدریس خسته نیستم؛ دانش‌آموزان و شغلم را دوست دارم و این به این دلیل است که انتخاب من آگاهانه و باعلاقه بوده است.

انتهای خبر/