یادداشت؛ «پدر امیدوار خانواده‌ ایران»

به گزارش پایگاه خبری صبح توس، حجت‌الاسلام عبلاس بابائی، استاد حوزه و دانشگاه در یاداشتی نوشت: سوال مهم؛ تکرار فراوان کلمه‌ «امید» در بیانات رهبر فرهیخته‌ و حکیم انقلاب ناشی از چیست؟ آیا نگرانی و ترسی عمیق از سرانجام نظام و انقلاب باعث این فراوانیِ تکرار شده یا نکته‌ای دیگر در میان است؟ این سؤالات زمانی اهمیت مضاعف می‌یابد که بدانیم بسامد این کلمه در سال‌های اخیر به‌ویژه بعد از صدور «بیانیه‌ گام دوم انقلاب» در بیانات ایشان بسیار قابل‌توجه بوده‌ است. سخن از «امید» گاهی ناشی از ترس است و گاهی ناشی از دیدن حسن عاقبت. مدیر ناکارآمدی که نه به توانایی‌های خود و همراهانش ایمان دارد و نه ایمانی به قدرت لایزال الهی و از طرفی هیمنه‌ دشمن تمام قلبش را تسخیر کرده، یقیناً کلمه‌ «امید» در سخنانش ناشی از ترس است، اما راه‌بلد دانا و توانمندی که می‌داند پیچ مقابل، آخرین مرحله برای رسیدن به مقصد است و بعد از آن روشنایی قله هویدا می‌شود، به کوهنوردانی که به سختی نفس می‌کشند و از پیمودن ادامه‌ مسیر ناامیدند، مدام امید تزریق می‌کند. امیدبخشیِ «پدرِ امیدوارِ خانواده‌ ایران» از نوع دوم است؛ او چون قله را می‌بیند، به وعده‌ها و نصرت الهی یقین دارد و از طرفی ظرفیت‌های فوق‌العاده‌ امتش را نیک می‌شناسد، لذا مدام از «امید» سخن می‌گوید و در«بیانیه‌ گام دوم»، نخستین و ریشه‌ای‌ترین جهاد را «امیدبخشی» می‌نامد: «توصیه‌ی من امید و نگاه خوش‌بینانه به آینده است. بدون این کلید اساسیِ همه‌ی قفل‌ها، هیچ گامی نمی‌توان برداشت. آنچه می‌گویم یک امید صادق و متّکی به واقعیّت‌های عینی است. اینجانب همواره از امید کاذب و فریبنده‌ دوری جسته‌ام، امّا خود و همه را از نومیدی بیجا و ترس کاذب نیز برحذر داشته‌‌ام و برحذر می‌دارم... سیاست تبلیغی و رسانه‌ای دشمن و فعّال‌ترین برنامه‌های آن، مأیوس‌سازی مردم و حتّی مسئولان و مدیران ما از آینده است. خبرهای دروغ، تحلیل‌های مغرضانه، وارونه‌ نشان دادن واقعیّت‌ها، پنهان کردن جلوه‌های امیدبخش، بزرگ کردن عیوب کوچک و کوچک نشان دادن یا انکار محسّنات بزرگ، برنامه‌‌ی همیشگی هزاران رسانه‌ی صوتی و تصویری و اینترنتی دشمنان ملّت ایران است؛ و البتّه دنباله‌های آنان در داخل کشور نیز قابل مشاهده‌اند که با استفاده از آزادی‌ها در خدمت دشمن حرکت میکنند. شما جوانان باید پیش‌گام در شکستن این محاصره‌ی تبلیغاتی باشید. در خود و دیگران نهال امید به آینده را پرورش دهید. ترس و نومیدی را از خود و دیگران برانید. این نخستین و ریشه‌ای‌ترین جهاد شما است.» برای تکثیر و تعمیق این «امید» در جامعه چه باید کرد؟ ادامه دارد...