به گزارش صبح توس؛ اگر نگاهی اجمالی به رسانه‌های سراسر جهان بیندازیم درمی‌یابیم که رسانه مستقل بیشتر شبیه یک شعار است. در حال حاضر شیوه کنترل رسانه‌ها از حالت سنتی خارج شده است. دولت‌ها در تلاش‌اند از طریق بخش‌نامه و دستورالعمل این کار را پیش ببرند و از سوی دیگر، کمپانی‌های بزرگ با نفوذ مالی به اهداف خود دست پیدا می‌کنند.
واقعیت این است که دیگر در تملک داشتن یک رسانه مانند سابق سرمایه‌گذاری سودآوری نیست و این باعث می‌شود افراد ثروتمند بخواهند از رسانه‌های تحت اختیار خود نه برای پیشبرد یک خط و مشی حرفه‌ای، بلکه برای پیشبرد یک برنامه خاص سیاسی یا اقتصادی استفاده کنند، یا اینکه از طریق آن به دنبال درآمدزایی برای خود باشند.
به یک معنی، افراد و شرکت‌هایی که باید تحت نظارت رسانه‌ها قرار گیرند خود تبدیل به ابزاری برای جهت‌دهی رسانه‌ها می‌شوند. در چنین شرایطی حتی اگر خبرنگاران سعی کنند مستقل باشند و استقلال‌شان را حفظ کنند، نمی‌توانند منافع رسانه‌ها در خصوص گزارش‌هایی که ماهیت اسپانسرها را با خطر مواجه می‌کنند در نظر نگیرند.
رسانه‌ها برای اینکه از رقابت با فضای مجازی عقب نمانند کیفیت کار خود را به‌شدت کاهش داده‌اند. اکنون رسانه‌های دیجیتال به سمتی پیش رفته‌اند که حتی گزارش‌ها و اخبار کم‌کیفیت بازدید بسیار بالایی پیدا می‌کند.
رسانه‌های مکتوب نیز به استانداردهای سخت‌گیرانه خود پایان و تن به تبلیغات محلی و سطح پایینی داده‌اند که تا چند سال پیش آن را رد می‌کردند. از همین رو، تبلیغات گسترده نیز نشریات را مجبور کرده است دست‌به‌عصاتر حرکت کنند تا با مشکلی جدی مواجه نشوند.
شکل جدیدی از نفوذ سرمایه در رسانه‌ها را می‌توان مراکز متعددی در نظر گرفت که به سمت امور خیریه گرایش دارند. هنگامی که درآمدهای تبلیغاتی روزنامه‌ها از بین می‌رود و روزنامه‌ها قادر نباشند به شکل سنتی خوانندگان را مجاب به پرداخت هزینه تهیه اخبار باکیفیت کنند، بنیادهای خیریه وارد کار می‌شوند. این بنیادها تلاش می‌کنند با تزریق پول به سازمان‌های خبری در سراسر جهان به‌نحوی آن‌ها را به سمت تحقق اهداف خود سوق دهند.
متداول‌ترین این شیوه را می‌توان در بنیاد «گیتس» دید که سعی می‌کند موضوعات آموزشی و بهداشتی را به شیوه خود عرضه کند و رسانه‌ها نیز مجبورند به شیوه‌ای که این بنیادها می‌خواهند، فعالیت‌ها را پوشش دهند.
نمی‌توان انتظار داشت که رسانه‌ها دیگر تبلیغات دریافت نکنند. از طرفی نیز با توجه به هزینه‌های یک رسانه نمی‌توان انتظار داشت سرمایه‌گذاران تبلیغاتی بدون هیچ‌گونه چشمداشتی و فقط برای جذب مخاطب به یک رسانه تبلیغات بدهند.
چه بخواهیم و چه نخواهیم این رابطه باید هرچند کج‌دارومریز ادامه پیدا کند و مشخص نیست که رسانه‌ها در این مسیر می‌توانند برنده این ماجرا باشند یا تبدیل به خودفروشی می‌شوند که هر فردی پول بیشتری بدهد در راستای منافع او حرکت می‌کنند.
امیر روح بخش، کارشناس رسانه
انتهای پیام/